New York, the city that never sleeps, the big apple, ...
Vandaag, 3 jaar geleden, 15 september 2013 was een spannende dag. We vertrokken toen immers op city trip naar New York. Al jaren droomden we van die stad, al jaren stond ze hoog op ons verlanglijstje.
Ik weet nog dat ik zenuwachtig was die ochtend. Had ik alles goed geregeld, hadden we zeker alle nodige documenten, waar waren die reispassen nu weer, zat mijn dagplanning in de koffer, ... ?
De weken daarvoor had ik bijna constant met mijn neus in reisgidsen gezeten. Wat moesten we absoluut zien en doen, wat mochten we zeker niet missen, ... Het werd een puzzel om u tegen te zeggen, een zo efficïent mogelijke planning opstellen. Eigenlijk een onmogelijke opgave want New York is zo groot, zo omvangrijk, zo boeiend, zo interessant. Eens ter plaatse wordt je overspoeld door allerlei indrukken, je weet niet waar eerst kijken, je wil overal meer tijd doorbrengen dan voorzien en dus binnen de kortste keren is heel die planning om zeep.
Toch waren er een aantal zaken die we absoluut niet wilden missen. Het 9/11 memorial was er daar eentje van.
Je verwacht je sowieso aan een indrukwekkend monument maar eigenlijk kan niets je voorbereiden op hoe indrukwekkend het wel is. Het is ook moeilijk te omschrijven, het is groots, het is prachtig, je voelt je ongelooflijk nietig als je daar staat. Tegelijkertijd krijg je het ook een beetje benauwd, er overvalt je een triest gevoel, je wordt er stil van. Want hoe mooi het ook is, het had er nooit mogen zijn.
Het is en zal altijd een dag blijven die iedereen zich herinnert. Ik weet nog waar en hoe ik de eerste berichten te horen kreeg. Ik zie me nog steeds vol verbazing, met open mond in de zetel zitten, kijkend naar onrealistische beelden die niet te vatten waren.
Als je daar staat, probeer je je een beeld te vormen van wat het moet geweest zijn voor getuigen. Maar dat gaat gewoon niet, je kan je niet voorstellen wat het moet zijn om een vliegtuig zo kort boven je hoofd te zien vliegen, midden in een stad vol hoge gebouwen. Je kan je gewoon niet voorstellen wat het moet geweest zijn om die gebouwen te zien branden, om mensen in wanhoop te zien springen. Je wil je dat eigenlijk ook niet voorstellen.
Als je rond kijkt zie je echter dat iedereen die daar staat, dezelfde gevoelens heeft. Iedereen is stil, loopt eerbiedig rond en krijgt op een gegeven moment sowieso tranen in de ogen.
Op de foto hierboven zie je 1 van de 2 waterbekkens, die staan waar vroeger de torens stonden. Ze zijn gigantisch groot, je ziet duidelijk op de foto hoe klein de mensen zijn die er rond staan. Rondom de beide waterbekkens staan alle namen van de slachtoffers gegraveerd. Bij sommigen staat een bloem, als ze die dag hun verjaardag zouden gevierd hebben.
Ja, zelfs na 3 jaar word ik nog stil als ik deze foto's zie, komt dat trieste gevoel nog naar boven. Maar toch, als we ooit terug gaan, gaan we er terug naar toe. Het is een oase van rust en groen midden in de drukte, het is een plek voor bezinning.
