Afscheid ...

Naughty, we hadden toch een deal ? We gingen toch gaan voor een plaatsje in het Guinness Book of Records, oudste kat ter wereld, samen met je zus ? Waarom breek je nu onze deal ? Waarom ?

Ik weet het wel, je hebt er zelf ook niet om gevraagd, om het kankergezwel dat in je woekerde zonder dat we er ons bewust van waren.  Tot een dikke week geleden leek er niets aan de hand.  En nu, nu ben ik je kwijt !

Ik snap het niet, ik kan het gewoonweg niet vatten dat mijn lieve, zotte, aanhankelijke, zachte, brave, mooie Naughty er niet meer is.

Vorige week was er nog niets aan de hand.  Ok, je was wat vermagerd maar echt kwaad kon dat niet, reserve was er toch genoeg (dacht ik).  Daarbij, je werd wat ouder en dan was dat misschien wel normaal.

Tot het vorig weekend helemaal uit de hand liep.  Je was opeens nog een schim van jezelf, je verloor bijna de helft van je gewicht op een paar dagen tijd, je lag er lusteloos bij en je at en dronk bijna niet.

Ik had bijna onmiddellijk een slecht voorgevoel, alles in mij schreeuwde dat dit niet goed ging aflopen.

Maandagochtend ging Stefan met je naar de dierenarts.  Ik zat vol zenuwen op het werk, ik kon mij amper concentreren, wachtend op bericht.  En toen dat kwam, was het er eentje dat ik niet wilde zien.  Een korte SMS, "niet goed met Naughty, ik vertel je vanavond meer".  Mijn wereld stond even stil ! Wachten tot 's avonds ? Nee, dat kon ik niet ! Ik kreeg een emotionele Stefan aan de lijn, en zag mijn voorgevoelens bevestigd worden.  Je had een kankergezwel en het zag er niet goed uit.  Ofwel lieten we je direct inslapen ofwel eventueel opereren maar zonder garantie dat je het zou overleven.  Verder kregen we weinig informatie, een paar pillen om je te geven om wat beter te eten en het gezwel te doen krimpen en dat was het.

Ik was radeloos, ik ging op zoek op internet, plaatste een oproep op een kattenpagina op Facebook op zoek naar soortgelijke gevallen.  De meningen waren verdeeld, sommigen zeiden direct laten inslapen, anderen zeiden dat ik elke kans, hoe klein ook, moest grijpen.  Ik wist het niet ! Ik wilde je nog niet kwijt en hoopte op een wonder.  Ik kon niet beslissen.  Ik had nog hoop want je oogjes stonden nog redelijk helder, je waste je nog, je had een frisse, natte neus.  Ik had altijd gehoord dat dit goede tekenen waren, dus waarom zou ik je laten inslapen ? Ik negeerde het moeizaam stappen, het bijna 24 op 24 slapen.

Donderdag ging ik met je naar een andere dierenarts, voor een 2de opinie.  Een dierenarts met een zeer goede reputatie, die alles zou doen om je dier te helpen.  Ik overtuigde mezelf ervan dat hij je ging helpen.  Hij deed inderdaad veel meer moeite dan de andere dierenarts, hij deed een echografie en een grondig onderzoek.  Het verdict bleef echter even hard.  Het gezwel was al 7 op 3 cm ! Gigantische afmetingen voor je kleine kattenlijfje.  Hij wilde nog opereren want als het gezwel nergens vergroeid was zou je het nog kunnen redden.  Maar als hij zag dat het vergroeid was ... tja, dan ging je niet meer wakker gemaakt worden want dan was je reddeloos verloren.  Ik kreeg het warm en koud tegelijkertijd en reed in een roes terug met je naar huis.  Ik wilde je zeker nog een kans geven maar had zo'n schrik voor het afscheid voor de operatie, niet wetende of ik je nog ging terug krijgen.  Een snelle beslissing was echter nodig, want hoe langer we gingen wachten hoe groter het gezwel zou worden.  En die pillen om het te doen krimpen ? Wel, dat bleek niet te kunnen, niets te helpen.

Vol angst reed ik samen met Stefan terug naar de dierenarts met je.  Je voelde dat er iets was, je huilde in de auto, je zat ineengedoken van de schrik.  Ik huilde ondertussen met je mee.

Bij de dierenarts nam ik je uit de transportkooi en gaf je nog een dikke knuffel en kussen.  Je klampte je aan me vast, Stefan moest je loshaken ! Het was het ergste dat ik al ooit heb moeten doen, mijn hart brak.

Later die avond kwam het telefoontje, het gezwel zat al op verschillende plaatsen vergroeid, je was niet meer wakker gemaakt uit de operatie !

Ik heb de ganse avond zitten huilen.  Enerzijds door verdriet omdat ik je kwijt was, anderzijds door de schuldgevoelens die opspeelden.  Waarom zag ik niet eerder dat er iets mis was, waarom had ik je nog al die stress en angst aangedaan ? Je laatste uren heb je op een rot manier doorgebracht en ik was er zelfs niet meer bij.  Ik had je achtergelaten ! Waarom had ik niet gevraagd wanneer de operatie ging starten ? Had ik dat gedaan, dan had ik geweten dat hij het direct ging doen en dan was ik bij je gebleven.

We zijn nu bijna 2 dagen verder en ik kan mijn tranen gewoon niet bedwingen.  Mijn neus is kapot van het snuiten, mijn ogen opgezwollen en rood.

Ik zie je nog lopen in huis, ik mis je bij vanalles en nog wat.  Vanmorgen nog bijvoorbeeld, bij het opstaan.  Je liep dan altijd miauwend door de slaapkamer, aandacht zoekend.  Je ging mee de badkamer in, meestal zittend op mijn arm voor de eerste knuffel van de dag.  Nu liep ik alleen de badkamer in, met tranen in mijn ogen.  Wanneer je zus Frisky aan het drinken is, zie ik jou drinken van jullie drinkbakje, in een rare bocht liggend, pootjes gekruist.  Gewoon drinken was aan jou niet besteed.  's Nachts lig ik wakker, te luisteren of ik je schattige gesnurk vlak naast mij toch niet hoor, of je warme lijfje toch niet opnieuw tegen mij gedrukt ligt.

Het verdriet en gemis is overweldigend, het doet pijn.  Ik weet dat dit veel tijd zal nodig hebben.  Bang vraag ik me af of ik die tijd wel zal krijgen want in onze huidige maatschappij is er tenslotte weinig tijd voor verdriet en rouwen.  En zeker al niet voor een dier ! Iemand zei al "huil eens goed, dan is 't eraf" ! Ik heb niet gereageerd, ik dacht enkel hoe kan je zo lomp zijn ? We waren 15 jaar samen, 15 jaar waarin je zowel mij als Stefan veel leuke momenten hebt bezorgd.  Je was mijn levende knuffelbeer, altijd even lief en zacht.

Sinds gisterenavond ben je terug thuis, we gaan je een passend afscheid geven.  Ik heb nog even bij je gezeten, ik heb je verteld dat ik je altijd graag heb gezien, dat ik blij ben dat ik je heb gehad, ik heb je veel plezier gewenst in de kattenhemel en gezegd dat je ze daar net zo moet entertainen als je met ons deed.  Ik heb je een laatste keer gestreeld, je voelde koud en stijf aan.  Toen pas drong het écht tot mij door, ik was mijn Naughty kwijt ! Een paar zinnen uit "Afscheid van een vriend" van Clouseau klonken in mijn hoofd ...

Dus ik neem afscheid,
Jij moet nu gaan
Weet dat je in mijn hart
Altijd blijft voortbestaan

Ik weet het, het verdriet zal slijten.  Ik zal mij terug meer alle leuke momenten en gewoontes van de afgelopen 15 jaar beginnen herinneren, en niet enkel het hartverscheurende afscheid.  Maar nu, nu gaat dat nog niet.

Ik heb een rotweek achter de rug, had nergens zin in en was enkel met jou bezig.  En op het einde moest ik je dan toch nog afstaan.

Ik mis je verschrikkelijk, lieve schat !