De week erna ...

Vorige week vertelde ik al dat ik afscheid had moeten nemen van één van mijn dierbare schatten, Naughty.

De week van haar ziekte en dood was emotioneel zwaar, maar de afgelopen week was zo mogelijk nog zwaarder.  Wat doet het pijn, zo'n verlies ! Bij momenten is het allesoverheersend en maakt het dat je zin krijgt om even goed te gillen, om je longen uit je lijf te schreeuwen.

Elke dag zijn er tranen gevloeid, elke dag weer komen er herinneringen boven.  Ik zie haar nog lopen / liggen, ik hoor haar gekke geluidjes nog steeds, ik verwacht haar nog steeds terug te krijgen.  Maar de harde realiteit is dat ik haar nooit meer zal zien of horen, en zeker niet terugkrijgen.

Vorige week zaterdag hebben we haar een passend afscheid gegeven.  Stefan was haar terug gaan halen bij de dierenarts, ik wilde niet dat ze werd meegegeven als een stuk afval, een dood iets dat god weet waar terecht zou komen.  Daarvoor was ze te lang een dierbaar gezinslid geweest, 15 jaar lang heeft ze ons veel plezier en vriendschap bezorgd.

Dit "echte" afscheid was ook zeer emotioneel.  Stefan had een kistje voor haar gemaakt, dat wist ik, maar wat ik niet wist, was dat hij het hout mooi had geschilderd én dat hij het deksel had voorzien van een pakkende tekst.  Toen ik het voor de eerste keer zag, was ik helemaal ontdaan.  Nu eigenlijk nog, ik kan niet goed naar de foto kijken zonder de tranen te voelen opkomen.

Dit deed mij ook beseffen dat ik niet alleen stond met mijn verdriet, dat hij ook verdriet heeft om haar.  En dat hij ook troost nodig had.

Zelfs Frisky, toch niet direct haar beste vriendin, lijkt te zoeken naar haar.  Tenslotte waren zij ook 15 jaar samen, zaten ze overdag met zijn tweetjes thuis.  Met wie moet zij nu een kattengevecht houden, wie moet ze nu staan opwachten achter de deur, met waggelend achterwerk om dan genadeloos toe te slaan, ...

Ik probeer me goed te houden in 't openbaar, op het werk omdat ik weet dat lang niet iedereen dit begrijpt.  Het was toch maar een kat ? Maar voor mij, voor ons was ze zoveel meer.  Kort nadat we gingen samenwonen was ze daar en stal ze direct ons hart, met haar overdreven gespin, haar zotte gedrag, haar lieve blik.

Ik zal nooit onze vang-de-schaduw spelletjes vergeten, waarbij ze op den duur zo nijdig werd omdat het vangen niet lukte dat ze de meest rare geluidjes begon te maken.  Ik zal nooit vergeten hoe ze me 's morgens niet gerust liet met klaaglijk gemiauw en smekende, zielige blik tot ze haar snoepjes had gekregen, hoe ze als een konijn stampend met haar achterpootjes kon spelen met een handdoek, hoe ze zich in de meest rare bochten kon wringen zodat je niet goed meer zag wat voor en achter was en toch gemakkelijk leek te liggen, hoe ze geconcentreerd naar een tekenfilm kon zitten kijken, hoe ze kon snurken als de beste, hoe ze in bed op me kon kruipen, al trappelend om me in model te kneden om goed te liggen, hoe ze elke dag weer verbaasd was met alles rondom haar, hoe ze kon schrikken van het minste en dan met 4 pootjes tegelijk de lucht inging, ...

Zoveel jaren aan herinneringen veeg je niet zomaar van tafel.  En gelukkig heb ik vrienden die dit begrijpen, die dit verdriet (helaas) ook al hebben meegemaakt.  Zij luisteren naar mij, delen mijn verdriet en laten me even uithuilen als het niet meer gaat om me sterk te houden.  Ook Stefan is er voor mij, als ik nood heb aan troost en een knuffel.  En soms, heel soms, is zelfs Frisky bereidt tot knuffelen.

Ik weet, dit zal minder erg worden, ik zal haar niet meer overal zien of horen.  Maar vergeten zal ik haar nooit.  Ook de schuldgevoelens om het afscheid zullen vervagen.  Mijn verstand weet dat we de beste keuze hebben gemaakt, ze zou te erg hebben geleden, te veel pijn hebben gehad maar mijn hart blijft twijfelen.  Hebben we haar niet te snel laten gaan, hadden we niet iets langer moeten wachten ?

Mijn grootste wens voor 2015 is nu dan ook dat we Frisky nog mogen houden, want zo'n 2de afscheid op korte tijd, nee dat zou absoluut niet te doen zijn.