Na een stevig ontbijt in het hotel (jawel, mits bij betalen is het een stevig ontbijt ipv alleen maar muffins) trekken we richting Madame Tussauds, om onze voucher voor de HopOnHopOff bus in te ruilen voor een echt ticket. We verliezen daar wel wat tijd, wachtend in de rij. Gelukkig hangen er TV's genoeg met daarop een documentaire over het maken van wassen beelden, kwestie van de tijd wat te verdrijven. En eigenlijk is dat wel fantastisch om te zien hoe dat in zijn werk gaat. En dan ... staat Justin Timberlake daar opeens ! Of nee, wacht, ze steken hem op een metalen pin, 't zal een wassen beeld zijn (hopelijk toch).
Een 45 minuten later zitten we hoog boven het straatgewoel alles in 't oog te houden. De zitjes op de bus zijn ietwat oncomfortabel, maar het zicht maakt alles goed. Ik draai en keer voor foto's, die spijtig genoeg door het gewiebel van de bus (waar heeft die mens leren rijden !?!?) meer bewogen zijn dan scherp. Maar er blijven er genoeg over zoals deze
of deze, de "stars & stripes" op ooghoogte
De gids zit vooraan de bus wat te mompelen in zijn microfoon (nee, geen "tip" voor jou makker) en we passeren oa
Flatiron building of in 't schoon Vlaams "'t strijkijzer gebouw"
Washington Square Park, waar ik niet kon weerstaan aan deze zonneklopper (allé aan een foto ervan hé)
Greenwich Village
Al deze plaatsen zullen we later nog te voet doorkruisen, maar we krijgen al een goed beeld vanop de bus wat we daar kunnen verwachten.
In Soho besluiten we de bus te verlaten. Soho, South of Houston Street, de wijk met de meeste gietijzeren gevels ter wereld. Gevels die iedereen wel kent uit films en series. En inderdaad, overal waar je kijkt zie je de typische gevels
Na wat rondgewandeld te hebben, slaat de honger toe. Als je dan passeert bij Dean & DeLuca, tja dan loopt de zever echt wel uit je mond. Wat een zaak ! De reisgids noemt het één van de beste delicatessenzaken in New York en dat is zeker niet gelogen. Wat een keuze, je weet niet waar eerst kijken. Olijfolie, koekjes, verschillende soorten brood, fruit, groenten, noem het en het ligt er te schitteren. Er is ook een sushi hoekje, waar je de sushi vers ziet maken, en een toog waar allerlei verse lekkernijen liggen te lonken. Zeker niet goedkoop, maar onze maag smeekt om een doosje sushi en een quesadilla (een Mexicaanse pannenkoek met hartige vulling met kaas en bv kip, letterlijk vertaald een "kaasdingetje"). En ze zijn even lekker als ze er uitzien. We eten al staand vooraan in de zaak, tussen de New Yorkers, net echt ;-)
Maagje gevuld, dus tijd om verder te trekken. Een paar straten verder zitten we in Little Italy, waar er een feeststemming heerst door San Gennaro, een feest voor de patroonheilige van Napels. 11 dagen lang eten, drinken, muziek en religieuze optochten. Alles is versierd en het is er zeer druk. Langs alle kanten worden we bestookt met lekkere geuren komende van de vele kraampjes en restaurant terrasjes. Een mens zou bijna vergeten dat hij al gegeten heeft !
We lopen een paar straten verder tussen het feestgewoel en opeens staan we in een andere wereld, de overgang verloopt zo abrupt dat je even met je ogen moet knipperen of jet het wel goed ziet. Little Italy en Chinatown liggen vlak naast elkaar, maar wat een wereld van verschil ! Persoonlijk vinden wij dat je Chinatown wel moet gezien hebben bij een bezoek aan New York maar het was zeker niet onze favoriete wijk ! Eigenlijk is het nogal een vuile boel, met slechts enkele charmante dingen. OK, je ziet er unieke dingen in de kraampjes langs de straat qua voeding (vraag me niet wat, ik heb er geen flauw idee van wat die rare vormen waren) maar ze zijn niet vriendelijk, de winkels zijn een rommelboel, de straten zien eruit alsof ze ingekleurd zijn door een overijverige kleuter, ... Godzijdank vinden we even een rustpunt in Columbus Park, waar oude Chinezen verwoed Mahjong en kaart spelen. En verwoed is niet overdreven, ze zitten super geconcentreerd, smijten met de kaarten (en hun geld als ze verliezen) en kijken zelfs niet op als de zoveelste foto wordt genomen.
Dit alles gebeurt onder begeleiding van een aantal "muzikanten" die bij momenten zo vals spelen dat het pijn doet aan de oren. Zelfs mijn katten janken zo niet ;-). Hierna besluiten we een "gokje" te wagen en een bezoek te brengen aan de Chinatown Ice Cream Factory, volgens de reisgids "een verborgen schat voor de avontuurlijke ijsliefhebber". Kunnen we niet negeren hé, dus ... De gevel boezemt weinig vertrouwen in, en de binnenkant, mja lokt ook niet echt. Maar soms moet een mens eens iets riskeren. Daarbij de Imodium zit niet ver weg ;-). We bestellen een hoorntje met een bolletje lychee ijs en krijgen het heerlijkste, meest verfrissende ijsje ooit gegeten ! Ja, ja, schijn kan bedriegen.
Vanuit Chinatown zetten we er flink de pas in naar Lower Manhattan, weer een heel andere wereld. Die van de skyscrapers, de torenhoge gebouwen waar je een stijve nek van krijgt. Een wereld waar met geld wordt "gespeeld" door mannen in maatpak en vrouwen in mantelpak. Maar ook een wereld waar een gebeurtenis plaats vond die op ieders netvlies staat gebrand, de aanslagen op het World Trade Center, 11 september 2001. Een datum die iedereen kent, waarvan iedereen nog weet waar hij was, wat hij aan het doen was toen de berichten binnen kwamen. 1 World Trade Center, één van de nieuwe torens, torent al hoog boven de rest uit, trekt de aandacht naar zich toe. Je staart er naar en probeert je in te beelden welke gevoelens er door getuigen van die dag gingen, getuigen die de vliegtuigen laag boven hun hoofd zagen overvliegen. Het moet meer dan hallucinant zijn geweest, een film scenario dat nooit zou bedacht geweest zijn. De site is nog streng afgeschermd, je kan enkel binnen via een metaaldetector zoals op de luchthaven. De NYPD is massaal aanwezig en bekijkt iedereen als potentiële terrorist. Maar dan kom je op de site zelf, het nieuw aangelegde park en word je overvallen door emoties. Zo mooi en groots, maar ontstaan door zo'n tragische gebeurtenis, ontstaan als eerbetoon aan zo veel mensen die hun leven verloren die dag, dat het een dubbel gevoel geeft ondanks de schoonheid. Er hangt een zeer speciale sfeer en het is er rustig ondanks de vele bezoekers. Iedereen blijft minuten lang stil staan bij de memorial pools, gigantische vierkanten, tot diep in de grond op de plaats waar de 2 torens stonden, alle muren omgeven door watervallen (de hoogste in Noord Amerika naar 't schijnt) die in het midden samenkomen in nog een put. Rondom de memorial pools de namen van alle slachtoffers, met hier en daar een witte roos bij een naam. Een beeld waarvan je tranen in de ogen krijgt, wetende dat die persoon die dag zijn of haar verjaardag zou vieren. Aangrijpend, een bezoek dat ongelooflijk veel indruk nalaat.
In stilte verlaten we de site en begeven we ons terug in de drukke straten, op zoek naar een halte van de HopOnHopOff bus die ons via oa Seaport, Lower East Side, East Village, ... terug naar Times Square zal brengen, dicht bij ons hotel. Onderweg krijgen we nog boeiende verhalen van een deze keer wel duidelijk sprekende gids. Misschien is deze bus toch een aanrader bij een eerste bezoek aan New York ...
De vele afgelegde kilometers hebben ons honger doen krijgen. Op aanraden van de gids van de bus gaan we naar een straat nabij ons hotel, waar je langs alle kanten wordt ingesloten door restaurantjes. Oosters, Westers, eenvoudig, sjiek, druk bezocht of zo goed als leeg, alles vind je er. De keuze is dus moeilijk en we kijken waar het budget binnen de perken blijft, wat er leuk en verzorgt uit ziet en waar er veel volk zit. En dan gaan we in de fout, een advertentie voor een 4 - gangen Thais menu aan 14, 95 $ lokt ons aan. Yum Yum, de naam klinkt leuk en er is nog maar juist 1 tafeltje vrij en voor die prijs, je kan er toch niet voor verhongeren hé ? Tja ... Het eerste gerecht komt razendsnel, stond daar nu écht niemand klaar achter de hoek met die 2 kommen kippesoep ? En nog voor onze soep op is, wervelt er al iemand voorbij en staan er 2 borden met loempia's op de tafel, het tweede gerecht. Je weet niet goed wat gedaan, de soep of de loempia's koud laten worden of je keel verbranden aan één van beide. Dit dilemma is nog maar juist opgelost, of er staat al een nieuw bord voor onze neus, met het hoofdgerecht. Varkensvlees met een saus op basis van look en kruiden voor mij, kip in de wok met zachte currysaus voor Stefan. Bij mij liggen de grote stukken look naar mij te knipogen, ik durf er bijna niet van te eten uit schrik later uit onze toch wel redelijk kleine hotelkamer te worden gezet met mijn lookadem ;-) ! Het varkensvlees blijkt van een niet al te jong varken meer te zijn geweest. Stefan zie ik ondertussen lichtjes rood worden, de zachte currysaus blijkt toch helemaal niet zo zacht te zijn en de erbij geserveerde rijst kan de brand maar met moeite blussen. Voordeel van alles binnen te moeten schrokken, is dat je eigenlijk geen tijd hebt om hier echt bij stil te staan. En eet een hongerig mens niet alles ? Ons mes en vork heeft met moeite de tafel geraakt of de borden zijn al weg, en een bol (nee zeker geen bolletje) ijs van groene thee wordt voor onze neus gezet. Niet slecht, maar zeker niet afkomstig van de Chinatown Ice Cream Factory. Met het risico op "brain freeze" dit toch maar snel opgelepeld, het moet tenslotte vooruit gaan. Gauw betalen en binnen een dik half uur, 45 minuten staan we terug buiten. Hebben we écht een 4 - gangen menu gegeten ????
Na zoveel belevenissen tijd om ons bedje te gaan opzoeken, de slaap zal weer zonder problemen komen.
Meer foto's zijn weer te zien op http://www.flickr.com/photos/bo_foto/sets/72157635976178285/
Geen opmerkingen:
Een reactie posten